başladığı yerden çok uzakta

Hikâyesi Tokat’ın şirin bir ilçesinde başladı kahramanın. Arıkovanı gibi bir işçi sitesinin 4.katında, çocuk parkına bakan odada.O günde aynı bu gün gibi kimse hiç kimse umursamıyordu, kim ilk kez ağlıyordu. Birçoklarının ilkiydi bu ağlamalarının ama kimse kaderi değiştiremiyordu. Gerçi denemekten de vazgeçemiyordu. Gel zaman git zaman ilkokul, ilk ask, ilk sopa derken büyüyorum sanıyordu oysa sadece yaslanıyordu. Önce zaman çok hızlı geçti kimse tutamıyordu sonra birden yavaşladı sabahlar bir türlü gelmiyordu. Büyümek çözmüyordu hiçbir şeyi, Çözümlerin parçası değildi oda, aynı hayat gibi,ancak problem olabiliyordu.Artık çocuk muydu onu bile bilmiyordu. Neden kalp atışları hızlanıyor anlamsızca sırıtıyor dışarıya neden içinde sırılsıklam ağlıyordu neydi bu hissettikleri kin mi, nefret mi, ask mı, acımı. Kalabalıkta mı mutluydu yoksa yalnızlığında mı, peki ya mutluluk; neydi mutluluk, nedendi, ne kadardı. Bazılarını önceden yaşamıştı biliyordu bazılarına isim bile veremiyordu, sadece yasıyordu.Beklemekle geçmişti onunda ömrü, hep yarını bekliyordu yarın güzel olacaktı ya, gidenleri getirecekti ya yarın. Hep bekliyordu ama ne yarınlar nede gidenler bitmiyordu, Gelenlerse yeniydi hep, gidenler bile geldiğinde yeniydi sanki başkaydı hep gözleri, bakışları, gülüşleri, küsüşleri hep başkaydı, farklı değildi üstelik sadece başkaydı, bambaşka. Daha kaç gidiş gerekti anlaması için, gidişler hep o gidişti ve hepsi birer bitişti. Anlatmak istedi neler oluyordu, neden oluyordu. Denedi hep, düz yazamıyordu. O düz yazdıkça acıları deviriyordu cümleleri bir bir. Şiirlerde yazdı, ilk fırsatta unutulan, üstelik mısraları vardı yürekleri sızlatan. Neden yazıyordu onu bile bilmiyordu. Ne bir aşk hikâyesiydi onunki, ne bir felaket, nede bir zafer. İşte başlamıştı bitiyordu ama o sadece izliyordu, konunun ne olduğunu anlamadan.Ve bir gün bitti hikâye başladığı yerden çok uzakta. Değişmedi aslında eskisi gibiydi dünya. O gün Tokat’ta o odada doğmasaydı da tam böyle olurdu her şey nasılsa. Hiçbir şey katamamıştı hayatlara, acı hatıralardan başka. Kahraman yoktu artık, bir kahramanlığı da olmamıştı nasılsa.

Mehmet YILMAZ 2008 :)